Oikonip

Przecież to było jego największe marzenie. Na początku nie mógł w to uwierzyć – cały czas podtykał sobie ręce pod nos, oglądał się w lustrze, wsłuchiwał się w bicie swojego serca. Jego ciało było takie miękkie, elastyczne, ciepłe. Co prawda jego ruchy w tańcu były wciąż nieco drewniane, ale z całą pewnością entuzjazmu mu nie brakowało. Wszystko było dokładnie takie, jak sobie miliony razy wyobrażał. Takie piękne! Wspaniałe! Absolutnie niesamowite! Takie… skomplikowane. Zakręciło mu się w głowie. Zachwyt, radość, zdziwienie, fascynacja, ciekawość, podekscytowanie – połowy z nich nie potrafił nawet nazwać, a teraz odczuwał je wszystkie, i to jednocześnie. Jeśliby próbować do czegoś przyrównać zmianę w odczuwaniu wrażeń – byłoby to mniej więcej porównywanie ziarnka ryżu do całej plantacji. Wszystko było takie intensywne. Dźwięki, obrazy, uczucia waliły w niego ze wszystkich stron, serce sprawiało wrażenie, jakby chciało dokądś uciec. I on też chciał uciec, tylko dokąd, jak? – Ratunku!!! – zaczął krzyczeć ze wszystkich sił – Wcale mi się to nie podoba, nie chcę! Gepetto, gdzie jesteś?! Ale znajoma twarz się nie pojawiała i kiedy ucichło echo jego krzyku, znalazł się w pustej, pozbawionej dźwięku przestrzeni. W tę ciszę tylko na chwilę wkradł się głos Wróżki: – Witaj w prawdziwym świecie. Po czym i ten głos znikł. Próżne było nawoływanie. Był zupełnie sam.